W tym roku Warka obchodzi jubileusz 700-lecia. Wspólne świętowanie jest dobrą okazją do zaprezentowania najważniejszych postaci, które przez 7 wieków odcisnęli swoje piętno na wielkiej historii nadpilickiego grodu.
W powstającym w Ratuszu Miejskim „Panteonie Bohaterów Warki” portret kolejnego bohatera – o. Rafała Chylińskiego odsłonili: Burmistrz Warki – Dariusz Gizka, Wiceburmistrz Warki – Teresa Knyzio, Dyrektor „Dworku na Długiej” – Andrzej Zaręba oraz autor portretów, warecki plastyk – Sławomir Ragan.
Dotychczas odsłonięto już 23 portrety (alfabetycznie): księdza Marcelego Ciemniewskiego, Stanisława Ciołka, Stefana Czarnieckiego, Karola Augusta Freyera, Aleksandra Gajewskiego, Adama Jarzębskiego, Józefa Jaszowskiego, Władysława Kononowicza, Wiktora Krawczyka, Zygmunta Ledóchowskiego, Władysława Luberta, Józefa Manczarskiego, Władysława Matlakowskiego, Stanisława Marciniaka, Stanisława Marcinowskiego, Józefa Pułaskiego, Kazimierza Pułaskiego, Marii Ropelewskiej, Jędrzeja Święcickiego Trojdena I, Piotra Wysockiego oraz Mikołaja Zieleńskiego.
Melchior Chyliński (późniejszy o. Rafał) urodził się w rodzinie drobnej szlachty wielkopolskiej. Jego rodzicami byli Jan Arnolf Chyliński i Marianna Małgorzata z Kierskich. Wychowany religijnie przez matkę, od dziecka okazywał pobożność i miłosierdzie dla biednych. Uczył się w szkole jezuitów w Poznaniu. W 1712 roku zaciągnął się do wojska, jako zwolennik króla Stanisława Leszczyńskiego. Został oficerem i komendantem chorągwi.
W 1715 r. opuścił wojsko i wstąpił do Zakonu Braci Mniejszych Konwentualnych w Krakowie. Śluby wieczyste złożył 26 kwietnia 1716 roku, aw czerwcu 1717 roku otrzymał święcenia kapłańskie.
O. Rafał posiadał zdolność łączenia posługi misyjnej z życiem ascetycznym. Był cenionym spowiednikiem, kaznodzieją i opiekunem cierpiących, ubogich i opuszczonych. Jego pobożność oraz miłosierdzie już za życia zjednały mu opinię świętości.
Ostatnie piętnaście lat przebywał kolejno w Warce, w Krakowie i w Łagiewnikach, które stały się później dzielnicą Łodzi. W Warce posługę w klasztorze ojców franciszkanów pełnił w latach 1726-1728. W tym czasie szczególną troską otaczał najuboższych mieszkańców miasta. W czasie epidemii (1736–1738) udał się do Krakowa, by tam – mimo ryzyka zakażenia – służyć chorym i umierającym. Nie dbając o swoje bezpieczeństwo, spędzał w lazarecie dnie i noce, wykonując wszelkie posługi przy chorych, pocieszając, spowiadając i przygotowując konających na śmierć. Po dwóch latach, gdy epidemia w Krakowie ustała, powrócił do Łagiewnik, gdzie opiekował się ubogimi, rozdając im jedzenie i ubranie. Pełną miłości i pokory opiekę nad chorymi przerwała choroba, zmuszając go do pozostania w celi zakonnej. Zmarł 2 grudnia 1741 r. w Łagiewnikach koło Łodzi. Tam znajdują się jego relikwie, do których pielgrzymki rozpoczęły się niemal od razu po pogrzebie. Proces beatyfikacyjny, przerwany przez rozbiory Polski, został wznowiony w naszych czasach. Ojca Rafała beatyfikował 9 czerwca 1991 r. w Warszawie św. Jan Paweł II. W ikonografii bł. Rafał przedstawiany jest w habicie franciszkańskim i ze stułą. Jego atrybutami są: księga na stole, dyscyplina, krzyż.
