Jubileusz 700-lecia potwierdzenia nadania praw miejskich Warce to okazja aby przypomnieć wspaniałych ludzi budujących historię nadpilicznego grodu przez wieki. Z tej okazji w Ratuszu powstaje „Panteon bohaterów Warki”. Kolejną ważną dla naszego miasta postacią jest Karol August Freyer, którego portret został odsłonięty 28 maja.
Jest to już 12 bohater zaprezentowany w wareckim Ratuszu, obok (alfabetycznie): księdza Marcelego Ciemniewskiego, Stefana Czarnieckiego, Aleksandra Gajewskiego, Adama Jarzębskiego, Władysława Kononowicza, Wiktora Krawczyka, Władysława Luberta, Józefa Manczarskiego, Józefa Pułaskiego, Kazimierza Pułaskiego oraz Mikołaja Zieleńskiego.
Karol August Freyer – polski kompozytor, organista i profesor muzyki pochodzenia niemieckiego. Urodził się 15 grudnia 1801 roku w Oberschaar w Saksonii. Swoje ostatnie lata życia spędził w Pilicy koło Warki, gdzie mieszkała jego córka. Przeprowadził się do niej, kiedy przeszedł na emeryturę w roku 1879. Zmarł 28 maja 1883 w Górze Kalwarii i został pochowany na cmentarzu ewangelickim w Pilicy. Jednak w związku z planowaną likwidacją cmentarza w roku 1976 prochy i nagrobek muzyka przeniesiono na warszawski Cmentarz Ewangelicko – Augsburski. Karol August Freyer komponował preludia, fantazje i wariacje koncertowe, msze, chorały (z których ,,Salve Regina” należał do żelaznego repertuaru większości okazalszych pogrzebów XIX wieku), ale także muzykę lekką, m.in. różne tańce. Już od szóstego roku życia pobierał lekcje muzyki i gry na organach u kantora Geisslera oraz teorii muzyki i kompozycji u mistrzów Schneidera i Pohlenza w Lipsku. Polecony przez nich Józefowi Elsnerowi udał się w roku 1827 do Warszawy, by ukończyć studia muzyczne u tego mistrza. Przez resztę życia pozostał w Polsce, działając jako pedagog muzyczny, uważany poza tym za najlepszego organistę stolicy. W roku 1830 był nauczycielem ośmioletniego wówczas Stanisława Moniuszki i zaliczał się do grona bliskich przyjaciół Chopina, który obdarował go swym portretem z dedykacją. Freyer przejął w roku 1837 stanowisko organisty przy stołecznej parafii ewangelickiej św. Trójcy. Założył tam szkołę muzyczną, gdzie uboższych uczniów kształcił nieodpłatnie, i chór parafialny na wysokim poziomie. Swą prywatną szkołę muzyczną prowadził przez 30 lat. Po otwarciu w 1861 Instytutu Muzycznego Freyer zlikwidował swą szkołę i wstąpił do grona pedagogów nowej uczelni jako profesor gry i teorii organowej, nadal dbając o interesy niezamożnych uczniów. Wydał w tych latach „Praktyczną Szkołę na Organy”, przez wiele lat obowiązkowy podręcznik w Instytucie Muzycznym. W roku 1871 znalazł się wraz z krewnym Antonim Freyerem w gronie założycieli Warszawskiego Towarzystwa Muzycznego.
